De laatste loodjes...
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
26 April 2010 | Nederland, Haarlem
Zoals voorheen komt de inspiratie tot schrijven vanzelf na een bezoekje aan de EHBO of een ongelukje met de auto ;)
De laatste ontsteking onder mijn oksel is koud twee weken dicht of een nieuwe ontpopt zich alweer waardoor we weer fijn naar de EHBO kunnen in het weekend. Ik vertel een knullige B-dokter dat ik dit keer niet de explosie wil afwachten met een gapend gat als resultaat, maar dat de spanning er nu wel af mag zodat het weer fijn snel kan helen. Hij verwijst ons door naar een chirurg en een kwartiertje later vertel ik het hele verhaal aan een kippie van mijn leeftijd. Ze werpt een blik op het knikkertje onder mijn oksel en vraagt waar de borst geamputeerd is? Ik kijk haar schaapachtig aan en wijs naar de kant waar een enorme jaap toch duidelijk laat zien dat daar geen borst meer zit. Achter me hoor ik Thijs gniffelen en ik begrijp dat ze bedoelt welk ziekenhuis. 'oh, het ZMC hihih'. Ze kijkt nog een keer en drukt wat op het bolletje dat maar niet wil knappen. Op de vraag of ze er een sneetje in kan zetten reageert ze dat dat weleens onder narcose zou moeten gebeuren omdat ze niet weet wat ze tegen gaat komen? Wat denk ze wel niet tegen te komen dan, ouwe fietsbanden en tosti-ijzers ofzo?!! Ben je wel helemaal op je achterhoofd gevallen meisje, dat ontstekinkje zat er gistermiddag nog geeneens!, zeg ik op een iets vriendelijkere manier dan ik het nu opschrijf. Uiteindelijk besluit ze de stoute schoenen aan te trekken en onder plaatselijke verdoving het mes erin te zetten. Nu dacht ik dat ze een mooi bescheiden sneetje zou maken zodat ik niet weer weken met gaasjes en verband in de weer zou zijn, maar die hoop verdween snel toen ik haar vinger de holte in zag gaan! Toen ik het gat van 2,5 cm zag barstte ik in tranen uit. 'Ik heb een feest in 2 weken dat gaat nooit op tijd dicht zijn'. Vertelt ze me ook nog even doodleuk dat ik het dit keer 3x per dag moet spoelen om het OPEN te houden, omdat het van binnenuit helemaal dicht moet groeien. Grrrr!
Omdat vanwege de bestraling geen pleister op de huid geplakt mag worden loop ik nu in een sexy geknipt hempje van gaas wat het verband op zn plaats houd :lol: Na 22 bestralingen moet ik zeggen dat de huid er nog aardig goed uitziet. Naast het feit dat het bestralen me toch meer uitput dan ik verwachtte is het omhoog liggen met mn armen het enige echte nadeel. Elke ochtend lig ik 15 minuten lang met mn armen in beugels boven mn hoofd waardoor de zenuwen in mn armen bekneld raken en gaan slapen. Door dit geintje is de blessure van Whistler weer op komen zetten en voelen mn armen s'nachts regelmatig aan als 2 houten klompjes :( Het nauwkeurig neerleggen en verschuiven van mijn lichaam voor het bestralingskanon neemt al aardig wat tijd in beslag, maar als ze dan ook nog eens een stagiare gaan inzetten op het meisje met de lamme handjes (ik) wordt het tijd om in te grijpen. Best vervelend allemaal hoor dat ze de coordinaten van de tafel waar ik op lig niet in 1x ingesteld krijgt maar mijn handen zijn ondertussen al aan een tukkie begonnen. Na het vriendelijke verzoek heb ik deze dame niet meer aan mijn tafel gehad, bye bye!
Nu ik mijn energie weer terug heb ging ik op de oude voet verder met klussen, sporten en alle dagelijkse bezigheden...totdat de man met de hamer langskwam om mij terug te fluiten. Het koppie kan wel willen maar mn lijf heeft toch een flinke tik gehad. De chemo heeft zelfs nog steeds invloed op mij lichaam. Ik dacht deze periode mooi door te komen mét wenkbrauwen en wimpers maar helaas begint het nu allemaal een beetje uit te vallen en hebben mijn wenkbrauwen toch echt een potlood nodig. Gelukkig groeien de haren op mijn hoofd wel als kool, plaatselijk dan want voorop zijn ze nog een beetje traag maar in het midden lijkt het wel of ze pokon hebben gehad. Nu maar hopen dat dat nog gelijktrekt anders moet ik dalijk een flap-over gaan kweken :) Onder de douche aai ik altijd ff over mn bolletje omdat ze dan lekker fluffy aanvoelen ;)
Doordat de lymfevaatjes in mijn arm geen vocht meer afvoeren zijn ze verdroogd geraakt waardoor ze nu als een te strak elastiekje aanvoelen. Kim (de lymfetherapeut) kon dit wel verhelpen en zo lag ik 20 minuten lang te creperen omdat het elastiekje opgerekt moest worden. Stom natuurlijk om te denken dat dit wel even lekker weggemasseerd kon worden! Maar gelukkig hielp het wel en heb ik mezelf daarna naar huis gesleept om bij te slapen.
Gelukkig heb ik nu nog maar 3 bestralingen voor de boeg en dan ben ik gauw van alle ellende af.
Iedereen enorm bedankt voor alle felicitatie's en kaartjes op mijn verjaardag trouwens!
Dikke kus
De laatste ontsteking onder mijn oksel is koud twee weken dicht of een nieuwe ontpopt zich alweer waardoor we weer fijn naar de EHBO kunnen in het weekend. Ik vertel een knullige B-dokter dat ik dit keer niet de explosie wil afwachten met een gapend gat als resultaat, maar dat de spanning er nu wel af mag zodat het weer fijn snel kan helen. Hij verwijst ons door naar een chirurg en een kwartiertje later vertel ik het hele verhaal aan een kippie van mijn leeftijd. Ze werpt een blik op het knikkertje onder mijn oksel en vraagt waar de borst geamputeerd is? Ik kijk haar schaapachtig aan en wijs naar de kant waar een enorme jaap toch duidelijk laat zien dat daar geen borst meer zit. Achter me hoor ik Thijs gniffelen en ik begrijp dat ze bedoelt welk ziekenhuis. 'oh, het ZMC hihih'. Ze kijkt nog een keer en drukt wat op het bolletje dat maar niet wil knappen. Op de vraag of ze er een sneetje in kan zetten reageert ze dat dat weleens onder narcose zou moeten gebeuren omdat ze niet weet wat ze tegen gaat komen? Wat denk ze wel niet tegen te komen dan, ouwe fietsbanden en tosti-ijzers ofzo?!! Ben je wel helemaal op je achterhoofd gevallen meisje, dat ontstekinkje zat er gistermiddag nog geeneens!, zeg ik op een iets vriendelijkere manier dan ik het nu opschrijf. Uiteindelijk besluit ze de stoute schoenen aan te trekken en onder plaatselijke verdoving het mes erin te zetten. Nu dacht ik dat ze een mooi bescheiden sneetje zou maken zodat ik niet weer weken met gaasjes en verband in de weer zou zijn, maar die hoop verdween snel toen ik haar vinger de holte in zag gaan! Toen ik het gat van 2,5 cm zag barstte ik in tranen uit. 'Ik heb een feest in 2 weken dat gaat nooit op tijd dicht zijn'. Vertelt ze me ook nog even doodleuk dat ik het dit keer 3x per dag moet spoelen om het OPEN te houden, omdat het van binnenuit helemaal dicht moet groeien. Grrrr!
Omdat vanwege de bestraling geen pleister op de huid geplakt mag worden loop ik nu in een sexy geknipt hempje van gaas wat het verband op zn plaats houd :lol: Na 22 bestralingen moet ik zeggen dat de huid er nog aardig goed uitziet. Naast het feit dat het bestralen me toch meer uitput dan ik verwachtte is het omhoog liggen met mn armen het enige echte nadeel. Elke ochtend lig ik 15 minuten lang met mn armen in beugels boven mn hoofd waardoor de zenuwen in mn armen bekneld raken en gaan slapen. Door dit geintje is de blessure van Whistler weer op komen zetten en voelen mn armen s'nachts regelmatig aan als 2 houten klompjes :( Het nauwkeurig neerleggen en verschuiven van mijn lichaam voor het bestralingskanon neemt al aardig wat tijd in beslag, maar als ze dan ook nog eens een stagiare gaan inzetten op het meisje met de lamme handjes (ik) wordt het tijd om in te grijpen. Best vervelend allemaal hoor dat ze de coordinaten van de tafel waar ik op lig niet in 1x ingesteld krijgt maar mijn handen zijn ondertussen al aan een tukkie begonnen. Na het vriendelijke verzoek heb ik deze dame niet meer aan mijn tafel gehad, bye bye!
Nu ik mijn energie weer terug heb ging ik op de oude voet verder met klussen, sporten en alle dagelijkse bezigheden...totdat de man met de hamer langskwam om mij terug te fluiten. Het koppie kan wel willen maar mn lijf heeft toch een flinke tik gehad. De chemo heeft zelfs nog steeds invloed op mij lichaam. Ik dacht deze periode mooi door te komen mét wenkbrauwen en wimpers maar helaas begint het nu allemaal een beetje uit te vallen en hebben mijn wenkbrauwen toch echt een potlood nodig. Gelukkig groeien de haren op mijn hoofd wel als kool, plaatselijk dan want voorop zijn ze nog een beetje traag maar in het midden lijkt het wel of ze pokon hebben gehad. Nu maar hopen dat dat nog gelijktrekt anders moet ik dalijk een flap-over gaan kweken :) Onder de douche aai ik altijd ff over mn bolletje omdat ze dan lekker fluffy aanvoelen ;)
Doordat de lymfevaatjes in mijn arm geen vocht meer afvoeren zijn ze verdroogd geraakt waardoor ze nu als een te strak elastiekje aanvoelen. Kim (de lymfetherapeut) kon dit wel verhelpen en zo lag ik 20 minuten lang te creperen omdat het elastiekje opgerekt moest worden. Stom natuurlijk om te denken dat dit wel even lekker weggemasseerd kon worden! Maar gelukkig hielp het wel en heb ik mezelf daarna naar huis gesleept om bij te slapen.
Gelukkig heb ik nu nog maar 3 bestralingen voor de boeg en dan ben ik gauw van alle ellende af.
Iedereen enorm bedankt voor alle felicitatie's en kaartjes op mijn verjaardag trouwens!
Dikke kus
-
26 April 2010 - 20:52
Merel:
Heb je het trouwens al uitgevogeld over het volgen van 2 therapieën tegelijk? Ik wil best wel een keer je nek/schouder/arm(en) een keer met fysiotherapeutisch oog ;) bekijken nu ik toch mijn diploma heb ;)
Liefs en suc6 met de laatste loodjes van het bestralen! Xxx
PS. Is je roze outfit al compleet??? -
26 April 2010 - 21:03
Niko En Edith:
Ja meid allemaal heel herkenbaar, maar hoe jij ermee omgaat dat is uniek
trek er echt nog een paar maanden voor uit voordat je het gevoel hebt dat je weer een "nomaal"leven kunt lijden.Bestralingen hebben nog tot zeker 6 weken nawerkingen en blijkbaar zit het bij jou in die oksel.
Je bent nog jomg en het komt allemaal wel goed.
Een hele dikke kus van Niko en mij.
Ps 26 juni hebben we iets te vieren komen jullie dan ook lijkt me heel leuk om jullie weer eens te zien.
-
26 April 2010 - 21:14
Binkezusje:
Hé meis,
Misschien dacht ze écht een fietsband te vinden, tja die past niet door een gaatje van 1 bij 1 cm!! Co's... wat moet je dr mee ;) Ach het zal wel nodig zijn. En dan die lymfevaatjes, nóóit bij nagedacht dat die daar ook nog lopen... Totdat ze verschrompelen! Wat een gedoe!! Maar ach, zolang je van rubber bandjes blijft bestaan ben je wel lenig ;)
Meis, ik zie je snel weer. Na mei ga ik volgens mij weer wat minder werken, en dan gaan we weer eens ongegeneerd shoppen! :D
Dikke kus! -
27 April 2010 - 06:23
Thijs:
Wat dacht je van een terrasje met een fles champagne donderdag... -
27 April 2010 - 06:37
Ilse:
Hihihi wat een humor :))) Ik ben trots op je Lin. Dikke kus -
27 April 2010 - 07:42
Thamar:
.......Met jou levenslust komt het zeker goed! Veel plezier op jullie feestje.
XXX -
27 April 2010 - 08:49
Dieuw:
He meis, morgen de champagne flessen open!? Whoohoo!! We zijn er bij op je feestje hoor, lijkt me duidelijk! Op zo'n prestatie mag gedronken worden! Dikke kussss -
27 April 2010 - 09:20
Martijn:
Hoi Lin,
Nog even knallen en dan de flessen ontkurken zou ik zeggen.
Dikke kus -
27 April 2010 - 11:24
Hedwig:
Lieve Linda!
Zet 'm op met de laatste loodjes !!!!
Nog efkes en dan is het feest!!!
Hartelijke groetjes van ons allemaal! -
27 April 2010 - 12:47
Ingrid:
Hoi Lieverd,
trots op je hoor, dat je het allemaal zo kranig doorstaat!
liefs Ingrid -
27 April 2010 - 15:51
Jovannie:
Heel veel succes met de laatste loodjes. Als je er 22 hebt kunnen doorstaan, moeten die laatste 3 toch ook nog wel lukken.
toi toi toi meid!! -
27 April 2010 - 16:06
Christine:
Wat ben je toch een kanjer om de moed er zo in te houden! Het voorjaar en het mooie weer komen precies op tijd, nu kan je lekker opladen in de zon. Geniet van de champagne want je hebt het meer dan verdiend. Dikke zoen -
28 April 2010 - 07:56
Cynthia:
Nog twee dagen Lin, you made it!
Supergoed van je, natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn, maar ik geloof dat je nogal trots op jezelf mag zijn!
Tot snel op jouw pink-feestje!
x Cynthia -
28 April 2010 - 13:40
Mam:
Wat sla je je er geweldig doorheen, ik ben trots op je. Dikke kus -
28 April 2010 - 15:37
Tessa:
Haa Linda!
haha ik moest weer eens flink lachen tijdens het lezen van je verhaal.. blijkbaar zit dat schaapachtige in de familie want ik vond het ook een vreemde vraag van die chirurg in eerste instantie!
Vind het nog steeds echt enorm stoer hoe je overal mee omgaat.
Veel liefs uit Shanghai en groetjes aan Thijs.
X -
01 Mei 2010 - 20:23
Tiny:
op een of andere manier hoor ik nooit dat je weer een stukje geschreven hebt. Ik heb weer smakelijk gelachen om alle ellende. Zie je morgen. XX -
10 Mei 2010 - 14:52
Debbie En Peter:
Ha Lin,
Ik lees dat het goed met je gaat, fijn!! Gelukkig zit het er bijna op. Succes met de laatste loodjes en tot mails.
Kus Debbie en Peter -
10 Mei 2010 - 17:22
Joke De Chemozuster:
Hoi Linda.
Wat een pech zeg weer een ontsteking!!! Ik hoop dat je je gauw weer beter gaat voelen en succes met de laatste bestraling. Hou je taai! Heel veel groetjes van Joke uit Brabant
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
